*** Prolog ***

-Nie, myślę że to nie jest możliwe, przykro mi Andreas.

-Dlaczego? –zapytał nie odrywając wzroku od pudełeczka

-Nie zrozum mnie źle, ale…

-Katia! Dlaczego… Myślałem, że to co mi mówiłaś… Że przez cały ten czas byłaś szczera.

-Byłam!

-Chyba jednak nie. Powiedziałaś przecież, że do końca. Że chciałabyś. Że mnie…

-Widocznie te słowa znaczyły dla nas coś zupełnie innego. Trzymaj się Andi. - szarpnęła za klamkę

-Teraz wyjdziesz? Tak po prostu?- zapytał, ale odpowiedział mu już tylko zegar wybijający godzinę dziewiętnastą. Zamykając powoli czerwone pudełeczko odwrócił się i zaczął podążać w stronę przystrojonego pięknie salonu. Usiadł na obsypanym płatkami róż łóżku i zaraz zerwał się z niego. Podbiegł do balkonowych drzwi, otworzył je i nabrał w swoje płuca świeżego powietrza po czym wziął zamach i…. plusk. Czerwone pudełeczko unosi się na powierzchni  rzeki, wiruje i płynie dalej. Może ktoś je znajdzie, podobno szczęście znajduje się przypadkiem ,a może przegapi nie zwracając uwagi na szczegóły.

-Chciałaś…- westchnął tylko  i zszedł z balkonu. Nie zważając na to, że nawet nie gasi świec i nie zamyka domu wychodzi,  idzie przed siebie. Z każdym krokiem bardziej nienawidzi. Z każdym krokiem się zmienia, staje się kimś innym.  Kimś bardziej gniewnym i zawiedzionym. Kimś bardziej doświadczonym.  Szkoda, że teraz tego nie czuje. Teraz chce jednego.

„Nie liczcie na mnie w tym sezonie.

Przepraszam trenerze.” 

Wyłączyć  telefon i …

-Witaj Andi co podać?- pyta barman

-Szkocką. Dwa razy.